Wie het helmpje past...

We zijn weer zo ver, na 5 vrolijke jaren rijden met mijn huidige helm is het beste er van af…

De mousse begint dunner te worden, een aantal mankementen op het vizier en andere aanhorigheden doet me besluiten om op zoek te gaan naar een nieuwe.

Hoewel ik me op voorhand goed geïnformeerd heb (ik heb veel boekjes uitgepluisd en vele rondvragen gehouden) ben ik me er van bewust dat ik aan een moeizame zoektocht begin.

Mijn eigenste helm eens zwaar onder de loep genomen en mezelf een lijstje opgesteld waar ik op wil letten en wat er juist wel of niet aan mag zijn.

Mijn voorkeur gaat uiteraard uit naar zo van die heerlijke stille maar helaas ook hele dure helmen, en blijft mijn budget hierbij een beetje achter huppelen (je weet wel op het einde van je loon heb je altijd een stukje maand over). Niet getreurd, er zijn nog vele winkels met vele andere modellen ter beschikking :-)

Winkel 1, mijn eerste afvalronde wordt bepaald op esthetische wijze, met welke helm zie ik mezelf graag rondrijden. De eigenaar van de winkel laat me enkele modellen passen. En aangezien de helm ook perfect moet zitten voor lange ritten loop ik bandietgewijs een tijdje door de winkel. Telkens ik “iets” voel dat me niet zint verander ik van helm en loop noodgedwongen nog eens een toertje door de winkel. Prachtig zicht, ik in mijn zomers kleedje met korte mouwtjes en zo een stevige helm op mijn hoofd, ahum, ik heb me al beter gevoeld :-) Na alle helmen geprobeerd te hebben besluit ik dat hier niet het juiste model tussenzit.

Winkel 2, hier blijkt het zo druk te zijn, en het aanbod helmen eerder klein, zodat ik al snel besluit om het in deze winkel hier bij te laten.

Winkel 3, ook hier zoek ik eerst de modelletjes uit die me er wel tof uit zien. Ik loop ook hier rond alsof ik incognito de winkel wil overvallen en bekijk ik rustig alles wat ze nog in de aanbieding hebben tot ik het gewenste model gevonden heb. En jawel, de helm die mijn voorkeur geniet zit niet alleen perfect maar lost ook (bijna) al mijn wensen in. Ik roep de eigenaar van de winkel er bij om mijn bestelling te plaatsen. Aangezien ik een klein formaat van hoofd heb wil ik graag een XS bestellen. De winkelverantwoordelijke bekijkt me een beetje raar en zegt me dat ik me waarschijnlijk van maat vergis want hij heeft nog nooit een XS verkocht. Nu blijken mijn vorige helmen steeds de maat XS te dragen en naar mijn weten is mijn hersenpan nog steeds niet op miraculeuze wijze gegroeid. Dus dring ik er bij deze meneer op aan om mij toch het voordeel van de twijfel te geven en de maat XS te bestellen, wat hij uiteindelijk ook doet (samen met de maat S, want je zal wel zien dat ik die maat S zal nodig hebben, beweert hij).

Tevreden loop ik de winkel uit, het is me gelukt, ik heb een mooie helm gevonden voor de komende 5 jaar. Dat de zoektocht moeizaam zou verlopen dat had ik je al verteld. Maar dat deze laatste winkel me vorige keer ook een XS verkocht had, dat was de winkeleigenaar blijkbaar vergeten :-)

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)


PS de roze helm op de foto is uiteraard niet mijn keuze geworden, ik hou van mat zwart :-)

Nederland in zicht

Een mooi verlengd pinksterweekend, een paar vriendinnen en wat motors…

Heerlijke ingrediënten voor een super geslaagd weekend!

Ons “volg het buikgevoel” weekend, met “enkel de eindbestemming staat vast” :-)

Deze keer richting Nederland, uiteraard niet hetzelfde als de “1000 bochten” in Luxemburg, maar zoals ze zeggen “verandering van spijzen doet eten” en we moeten tenslotte niet altijd naar de Ardennen om veel plezier te hebben en mooie wegjes te vinden.

Hier gaan we dan… prachtige wegjes, mooie landschappen, af en toe een omleiding, maar over het algemeen hebben we blijkbaar een goed buikgevoel :-)

Om de beurten hebben we aan de kop gereden, met op regelmatige momenten de nodige tussenstops voor koffie en de nodige maagvullers.

Zelfs een heuse “ijsjesstop” in de volle zon, heerlijk genieten, soms moet het niet meer zijn dan dat.

Na de nodige kilometers gereden te hebben zijn we netjes op tijd bij ons motorhotel aangekomen. Waar we ons te goed gedaan hebben aan een douche en propere kleren. Onze buikjes begonnen allemaal tegelijkertijd te grommen, dus na een welverdiend aperitief aan tafel gegaan.

Toch ook hier weer een paar verwonderde blikken aangezien we alleen met dames op stap waren. Een enkeling heeft ons gevraagd of we enkel een gezellig een pintje kwamen drinken en was ontzettend verwonderd dat we daar met de motor waren toegekomen en niet met de auto kwamen langsgereden. Het blijft me verwonderen waarom die clichés blijven standhouden, zeker in tijden waar meer en meer vrouwen de motor nemen om naar hun werk te rijden of in het weekend te gaan genieten van tourritjes en dit niet enkel achterop.

De kaarten werden er bijgehaald en bij de nodige pintjes en wijntjes werd de rit van de volgende dag al in grote lijnen uitgestippeld (lees: enkel begin- en eindpunt liggen vast, de rest verzinnen we op de moment zelf wel), de gps gaat alleen mee in geval van nood.

De dag nadien zijn we weer de velden ingereden, soms mocht je dit echt wel letterlijk nemen, als het avontuurlijk gevoel groot genoeg was reden we lekker gewoon het aarden wegje in om nadien terug op het asfalt te belanden (ik moet hier wel meegeven dat er enkel motoren van het allroadtype aanwezig waren, waardoor er iets meer speling was in de keuze van ondergrond).

Ook hier weer genoten van de rit en elkaar, soms was het bijzonder spannend om op tijd een tankstation te vinden, maar dat maakt ook deel uit van het motoravontuur :-) een beetje spanning op tijd en stond houdt ons lekker gezond!

Deze dag werd ook bezegeld met een zeer fijne avond waar we meermaals geklonken hebben op nog vele mooie ritjes.

Iedereen voldaan zijn bedje in, met meerdere op een kamer zorgt hier en daar voor wat ronkende dames die volgens mij hun ritjes in hun dromen weer herbeleefden, laten we het daar maar op steken, want snurken is bij dames niet echt altijd flatterend :-)

De laatste dag was er weer eentje richting België, hier waren de eindbestemmingen dan weer iets verdeelder, maar het grootste gedeelte hebben we samen doorgebracht. Nog een laatste gezamenlijke koffie als afsluiter voordat iedereen weer voldaan huiswaarts keerde.

Het thuiskomen na zo een fantastisch weekend voelt altijd een beetje “zwaar” aan, het “zwarte gat gevoel” speelt dan altijd wat op. Vriendinnen voor het leven, wees daar maar zeker van! Allemaal een andere achtergrond, maar met éénzelfde passie, de motor!

Maar dan maken we gewoon weer werk van de volgende rit en kunnen we onze zinnen weer verzetten…

Voldoende doelen in het leven stellen houdt ons vrolijk :-)



Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Luxemburg en zijn 1000 bochten

Voor wie er nog niet van gehoord heeft…

“1000 bochten” is een georganiseerde motortour die zich grotendeels in het prachtige Luxemburg afspeelt en dit al reeds voor de 14 editie

Regelmatig steken ze wel eens de grens over, zoals dit jaar, waar het Franse gedeelte wordt verkend.

Telkens weten ze een prachtig parcours uit te stippelen, over mooie wegjes en uiteraard, zoals de naam doet vermoeden, met heel wat bochtenwerk.

Voor de mensen die niet zo van grote motorevenementen houden is het aanrader om op een eigen gekozen moment (denk aan al die heerlijke verlengde weekends) deze toer eens uit te proberen.

Zo ook wij, een bende toffe vriendinnen op de motor, dit ervaren groepje rijdt enkel met baanmotoren of een allroadversie.

Een dagje heen rijden, een dagje het parcours van de 1000 bochten en een dagje rustig terug rijden.

Een tof hotel (met garage!), een prachtige omgeving, vrouwelijk gezelschap, een mooie toer en (het moet gezegd) goede asfalt in Luxemburg maken van ons verlengde weekend een geslaagde uitstap.

Na een rustige maar mooie rit richting Luxemburg, met de nodige koffiestops en vrouwenpraat onderweg, aangekomen in het op voorhand geboekte hotel. Onze motoren veilig in de parking gereden, bagage afgeladen en richting incheck. We hadden heel wat bekijks, enkel dames en dan nog allemaal in motorpak.

Na een opfrisbeurt, onze kleedjes uit de bagagerollen gehaald en incognito het dorpje gaan verkennen voordat we aan tafel gingen. Tijdens de maaltijd hebben we het parcours al eens overlopen en bekeken of er al dan niet aanpassingen moesten gebeuren ifv onze groep. De volledige rit werd unaniem goedgekeurd, nu was het aftellen naar de volgende dag :-)

Iedereen op tijd uit bed om lekker fris aan het parcours te beginnen, eerst nog een stevig ontbijt naar binnen gewerkt en dan de motor op.

We waren weer onder de indruk van deze rit, prachtige vergezichten, mooie tussenstops en heel wat handjes gezwaai en beentjes naar andere motards.

Heerlijk om een bocht uit te komen waar je in een flits denkt “aarrrgggghhhh, hoe kan ik die fatsoenlijk doorkomen”, of een helling te trotseren waar je op die moment best niet stopt omdat het garant staat voor een valpartij.

We hebben motards zien voorbij sjezen aan een stevig tempo en die volgens ons zeer goed op tijd thuis moesten zijn, vermoedelijk zonder te kunnen genieten van de mooie omgeving.

De rit zelf was +/- 350 km, wat toch al een behoorlijk afstand is om te rijden met al dat bochtenwerk.

Bij aankomst in het hotel en na een verfrissende douche hebben we allemaal genoten van een lekker glas wijn. Het napraten over de rit ging over in gegiechel en werd gevolgd door het “strijk” gaan van het lachen, waarschijnlijk de ontlading. 

Het 5-gangenmenu werd met ongelooflijk veel smaak verorberd, na een dag intensief rijden hadden we dit wel verdiend!

Een diepe maar deugddoende nachtrust heeft de batterijen weer helemaal opgeladen om aan de terugrit te beginnen. Bij deze rit werd het ons echt duidelijk gemaakt wanneer we de Belgische grens weer over gingen, de putten en de slechte asfalt was helaas het herkenningspunt…

Met een goed gevoel het weekend afgesloten, dit smaakt naar meer!

Wie graag meer info wilt over deze prachtig georganiseerde toer van de “1000 bochten” (deze gaat dit jaar door op 20 juni 2015) verwijs ik jullie graag door naar de website:

http://www.1000bochten.be/

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Verlengd weekend...

Een hele rits verlengde weekends komen er aan… en guess what… ik mag elk verlengd weekend op motortrip hip hoi!

Vele van mijn motorvriendinnen zie ik verspreid terug over deze weekends :-)

Mijn eerste trip van de reeks wordt er eentje “old school”, geen gps, gewoon op kaart en buikgevoel naar de overnachtingsplaats.

Ruw weg stippelen we een route uit om de richting te bepalen en de rest doen we op het gevoel.

Heerlijk om mee bezig te zijn, het geeft me toch iets meer voldoening om de weg uit te stippelen en er bewuster mee bezig te zijn dan simpelweg de eindbestemming in te typen op gps en “landelijke wegen” aan te vinken. 
Hoewel we onderweg wel eens zullen moeten terugdraaien of de verkeerde wegen oprijden zullen we ons ook laten verrassen door toffe padjes en straatjes.

De lijstjes met namen van dorpen en steden worden klaargemaakt om op de tank te kleven, de kaarten geplooid om in de tanktassen te steken, ieder kan dan op zijn manier bijdragen aan de oriëntatie van deze route.

Maar wees gerust, de gpsroutes hebben ook hun voordelen, daar geniet ik de andere weekends ook van! 
Alleen door het opkomen van de gps is het kaartlezen naar de achtergrond verbannen. En nu kiezen we dus hier bewust voor :-)

Onze uitstippelavond is natuurlijk ook een gelegenheid om nog eens goed bij te babbelen, een echte fijne voorbereiding die de goesting nog groter doet worden.

En voila, de routes liggen in grote lijnen vast, de hotelvouchers liggen uitgeprint klaar, nu kan het inpakken beginnen…

Ik ga op reis en ik neem mee…

Mijn waterdichte “rol” om achterop de motor te plaatsen, aan koffers ben ik nog steeds niet toegekomen, ze staan al een tijdje op mijn aankooplijstje, maar ik ben er nog niet uit de welke mijn voorkeur wegdragen. Dus blijven we het maar met de bagagerol doen. Al ben ik wel tevreden dat ik er een gekocht heb die in de lengte open kan. En zeker als ik de vriendinnen zie wroeten die hun bagage in een rol steken die enkel op de kop open kan (je zal zien dat wat je nodig hebt steeds onderaan steekt waardoor je de volledige bagage mag uitladen). 
Laat dat een kleine tip zijn moest je er eentje willen kopen :-)
Tegenwoordig worden deze al in uitgebreidere series verkocht!

Elke keer het inpakdilemma, ik ben een minimale inpakster, hoe minder ik bij heb hoe liever, maar te weinig is ook weer niet goed.

Misschien moet ik zo maar eens een paklijstje opstellen, dan kan ik niets vergeten en overbodige spullen thuis laten. Een lijstje dat ik elke keer gewoon kan afprinten om te gaan inpakken…

Steeds opnieuw zorgt het uitpakken ter plaatse voor hilarische toestanden, als je ziet wie wat allemaal meesleurt. Van haardrogers over volledige reserve motorkostuums tot hopen kleding en high heels toe… 

Sommige dames kunnen niet voorzienend genoeg zijn tijdens het inpakken. En andere komen dan weer toe met een extra onderbroek en die dragen hun motorbroek permanent en combineren dit met het befaamde “helmkapsel”.

Kortom heerlijke momenten om naar uit te kijken de komende weekends :-)


Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Vrouwen en techniek

Met de motor rijden geeft wel een stoere indruk...

Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik niet zou weten hoe ik hem moet repareren als er iets mis mee is.

Niet dat ik niet technisch ben aangelegd, ik werk in een stevige technische job en heb daar voor ook die opleidingen helemaal doorlopen, alleen niet in auto- of motortechniek...

De bandenspanning nakijken, aanpassen en de ketting smeren (en hem daarvoor in de juiste positie brengen) dat lukt me nog net, maar vraag me niet waar al de rest zit op mijn motor.

Om de 6000km breng ik hem netjes naar de garagist voor zijn (of is het een haar?) onderhoud en de nodige reparaties…

Schuivertje gemaakt, hopla, naar de garagist om alles na te kijken en te vervangen (indien nodig), …

Ergens in panne staan, dan kan ik de wegenhulp evengoed oproepen…

Hoewel het al dikwijls in mijn hoofd gespeeld heeft om een cursus motortechniek te gaan volgen… De interesse om bij te leren heb ik alvast, nu nog de juiste invulling, tijd en doorzettingsvermogen vinden.

Zeker omdat ik ooit een grote verre reis met de motor wil doen, zou dat wel handig zijn.

Als ik “the motolady” haar blog lees en hoe zij aan motors sleutelt dan komt er bij mij wel eens een gezonde jaloerse gedachte op. Of als ik de boeken van Lois Pryce of Trui Hanoulle en Gaea Schoeters dan blijkt dat toch een noodzaak te zijn. Deze dames zijn geweldig als het op reizen en motors aankomt!

Maar hoe begin je aan zoiets? Zoeken naar een opleiding? Maar hoe ver moet je daar in gaan? Een beetje bijscholing bij wat vrienden om een band te vervangen en de olie te wisselen, zou dat voldoende zijn? Of een volledig volwaardige opleiding met de nodige examens en diploma’s?

Maar zou het daarbij stoppen? Misschien ook maar ineens wat talen bijleren, of mijn kampeerkookkunsten uitbreiden, …

Of mij in plaats van mij te verdiepen in de mechanica van de motor, misschien gewoon de juiste entourage zoeken, dat bespaart me heel wat werk en tijd :-)

Als we nu gewoon ieders zijn talent er bijnemen en op deze manier een fijne reis tot stand proberen te brengen... Op deze manier kan iedereen op zijn tempo vanalles bijleren en hebben we ineens boeiend gezelschap !

Ieder haar inbreng en bijdrage kan hier van belang zijn…

Bij deze een vrolijke oproep :

GEZOCHT creatieve garagistes (voor het onderhoud van de motoren), tolken (voor het vertalen tijdens de buitenlandse tripjes), kinesisten (voor de massages tussendoor), auteurs (om er boeken over te schrijven), leerkrachten (omdat ze veel vakantie hebben), opvoedsters (om alles in goede banen te leiden), kokkinnen (voor de catering onderweg), muzikantes (voor de gezellige kampvuurmomenten), verpleegsters (om de gewonden te verzorgen), bouwvaksters (gewoon omdat ze stoer zijn), reisleidsters (om de route uit te stippelen), dromers (om het luchtig te houden), fotografen (om alles in beeld te brengen), naaisters (om onze kleding te herstellen),fashionista’s (om aan te leren wat je best wel of best niet draagt van de nieuwe motormode)… voor elke type vinden we wel een nuttige invulling, maar vooral iedereen die geniet van het leven op of met de motor!

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Manoeuvres met de motor, hoe gaat het ook al weer? Kort samengevat...

Ondertussen is het toch al weer een aantal jaar geleden dat ik mijn  motorrijbewijs heb gehaald.

De regelgeving ivm het behalen van het rijbewijs is ondertussen weer stevig veranderd.

Benieuwd hoe het er ondertussen aan toegaat heb ik wat opgezocht…

Zo kan ik mezelf toch nog eens aftoetsen aan de realiteit en op een parking in het weekend weer eens wat inoefenen. Mijn kegeltjes van vroeger liggen anders toch te verstoffen in de garage :-)

Want hoe je het ook draait of keert, met enkel de baan op en neer te rijden beheers je het motorrijden niet (meer).

Wat is er sinds mei 2013 van toepassing in België:

Sowieso moet je starten met je theorie-examen

Wat moet je hiervoor kennen ?

http://www.rijbewijs-a.be/motorrijbewijs-theorie-examen/

Je kan hiervoor de nodige boeken aanschaffen, maar ook online kan je dit inoefenen (of herbekijken voor wie het rijbewijs reeds in bezit heeft).

http://www.gratisrijbewijsonline.be/

2^e stap in het gebeuren is het volgen van lessen aan de rijschool, hier moet je minimum 9h les volgen (kostprijs varieert hier rond de 650 a 750 euro).

http://www.rijbewijs-a.be/motorrijbewijs-rijlessen-motorrijschool/

Tijdens de lessen aan de rijschool leer je onder andere hoe de manoeuvres in elkaar zitten.

Na het volgen van de nodige lessen geeft de rijschool je de nodige papieren om je voorlopig rijbewijs aan te vragen bij het gemeentehuis.

http://www.rijbewijs-a.be/motorrijbewijs-rijlessen-motorrijschool/

Handig om te weten is dat je deze manoeuvres op verschillende oefenterreinen in België kan gaan oefenen (zie kaartje onderaan de webpagina van bovenstaande link). Een grote aanrader in de aanloop van je praktische examen !

Veel mensen opteren nog voor een paar uur les vooraf aan hun praktisch examen, maar zonder oefenen wordt het moeilijk.

Het praktisch examen voor het effectief behalen van je motorrijbewijs bestaat uit twee delen.

Eerst moet je de manoeuvres op privéterrein goed uitvoeren, hiervoor krijg je twee kansen. En nadien mag je de baan op, de examinator stuurt je hier door een parcours in de omliggende straten.

En als je na het slagen van je examens je definitief rijbewijs in handen mag houden en de “L” mag verwijderen van  je motor, dan staat de trots te lezen op je gezicht :-) wees daar maar zeker van! Ik herinner mij die dag als gisteren :-)

Hoewel het grappig was, dat met het verwijderen van de “L” bij mijn eerste rit een grote onzekerheid boven kwam, nu kon je geen beroep meer doen op die “L” als je al eens een fout maakte of je motor aan een roodlicht stilviel… Vanaf nu wordt er verwacht dat je alles beheerst… 

Maar nu pas begon het, veel rijden en veel blijven oefenen…

En wat kost nu het hele rijbewijsgrapje… en dan heb je nog niet de nodige motorkleren en de motor nog niet aangekocht en verzekerd...

http://www.rijbewijs-a.be/kostprijs/

En dan ten slotte de nieuwigheden sinds mei 2013 :

http://www.rijbewijs-a.be/nieuw-motorrijbewijs-regeling-2013/

Sinds januari 2013 is er ook heel wat veranderd in Nederland.

Hoe verloopt het behalen van een rijbewijs in Nederland :

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/rijbewijs/motorrijbewijs-rijbewijs-a1-a2-a

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-) 

Dromen tijdens een druilerige dag...

Eind maart… regen en 10 graden buiten…

Niet zomaar wat regen, neen, een echte druilerige dag vandaag…

Nochtans ben ik stiekem blijven hopen op een zalige zondag :-)

Gisteren bij het passeren in de garage mijn stalen ros bestegen en gedroomd van een leuk doelloos ritje op een zonnige zondag samen met de vriendinnen.

Uiteraard kan ik ook gaan rijden in de regen, en uiteraard laat ik me daar niet zomaar door tegenhouden. Maar dan spreek ik over mijn woon-werkverkeer. Om op een zondag te gaan genieten heb ik meer nodig dan alleen de rijgoesting.

Dus “noodgedwongen” in mijn pyama onder een fleecedeken een inhaalbeweging gemaakt met de motormagazines die hier nog ongelezen (wegens tijdsgebrek) lagen te wachten.

Heerlijk wegdromend bij de mooie reisreportages en geïnteresseerd de nieuwigheden bekijkend terwijl de kinderen op de achtergrond de grootste dekenkampen uit de geschiedenis aan het fabriceren zijn.

Er liggen reeds 3 motoruitstappen vast voor dit jaar maar mijn “bestemmingen” lijstje wordt ineens stevig uitgebreid. Ik begin al volop te plannen en mijn agenda te checken. Wie van de vriendinnen is vrij en heeft interesse om verder mee de wereld te gaan verkennen. Zijn er nog motoraccessoires die ik graag wil toevoegen aan mijn uitrusting (vlug even verder bladeren in mijn boekjes), misschien is mijn reisuitrusting ook aan vervanging toe (toch nog even terugbladeren, want ik had net iets interessants gezien). En zo zijn we plots een halve dag verder, mijn hoofd vol wilde plannen en ideeën, de aankooplijstjes aangevuld… maar de regen is nog steeds daar… het zal vandaag alvast geen motortripje meer worden…

Laten we het positief bekijken, het heeft zo zijn voordelen die regendagen :-)

Mijn was- en strijk is straks gedaan voor de komende week en mijn toekomstplannen zijn stevig uitgebreid !

Ik ben weer volop mee met de trends in motorland en we blijven hunkerend uitkijken naar de eerste stevige lentedagen :-)

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Isle of Man en zijn 2 bekende motorraces

Over het algemeen hou ik me +/- aan de opgelegde snelheden en het verkeersreglement, al kan ik wel eens genieten van “de wind in de haren te voelen”, spreekwoordelijk welteverstaan.

Neemt niet weg dat het me wel boeit om te zien hoe motards in diverse races er volle bak voor gaan en daar de bijhorende risico’s bijnemen…

Al denk ik dat Isle of Man met zijn slechte reputatie vanwege de jaarlijkse doden op het parcours hier wel de kroon spant.

Elke motard die daar aan de start staat moet volgens mij toch wel eens aan die vele ongelukken denken… Hoe maken zij zich sterk om zich aan die race te wagen…

Een paar jaar geleden had ik zelfs nog niet van het eiland gehoord tot een enthousiaste vrouwelijke motarde (die het van dichtbij een paar keer heeft mogen meemaken) maar verhalen bleef vertellen. Sindsdien probeer ik het af en toe wat te volgen en er wat meer over te weten te komen. 

Het moet indrukwekkend zijn om die races van dichtbij te kunnen meemaken, of het parcours te kunnen rijden…

Hieronder wat meer uitleg over dit bijzondere eiland en zijn 2 bekende races…

Het Eiland Man is “brits kroonbezit” en ligt als eiland in de Ierse Zee.

Wat maakt dit eiland zo bijzonder…

Blijkbaar lopen daar al sinds de middeleeuwen katten rond zonder staart of met een stompje als staart.

En tot voor kort waren er geen snelheidslimieten op het hele eiland, nu mag je in de bebouwde kom maximum 30 m/h rijden (komt overeen met 50 km/h) maar daarbuiten geldt geen snelheidslimiet.

Maar vooral voor de 2 zeer bekende motorraces die daar gereden worden :

--> De "Isle of Man TT"

http://www.iomtt.com/

--> De “Manx Grand Prix”

http://www.iomtt.com/

Isle of Man TT (Tourist Trophy) wordt al sinds 1907 gereden en van 1949 tot 1979 behoorde deze wedstrijd tot het WK. 

Maar dankzij de vele dodelijke ongevallen wordt deze race uit het WK gehaald.

De race wordt nog steeds gereden, het blijft één van de meest uitdagen straatraces, het parcours is meer dan 60km lang (zie kaart boven).

Deze race wordt elk jaar in juni gereden.

In 1954 reed Inge Stoll mee als eerste vrouwelijke deelneemster in de TT.

Inge Stoll

Jennifer Rosanne Tinmouth (geboren in 1978) is recordhouder van de snelste ronde binnen deze TT en behaalde daarmee een “Guinness World of Record” in 2010.

Jennifer RosanneTinmouth

De “Manx Grand Prix” (MGP) wordt al gereden sinds 1923.

Veel amateurs rijden de MGP om later over te stappen naar Isle of Man TT, de categorieën zijn dezelfde als bij de TT race.

De MGP wordt gereden gedurende 2 weken eind augustus/begin september.

In 1989 reed Gloria Clark mee als eerste vrouwelijke deelneemster in de MGP.

Gloria Clark

Deze 2 races hebben een slechte reputatie op vlak van dodelijke ongevallen… Helaas verongelukken er echt jaarlijks coureurs in deze 2 races… De lijst is echt ellendig lang…     In 1970 vielen er zelfs 6 doden tijdens de TT race.

Je kan deze races elk jaar live meemaken, er zijn verschillende reisorganisatoren die hier een trip voor uitwerken.

Ook buiten de raceperiode kan je dit eiland bezoeken.

http://www.isle-of-man.nl/

Alvast veel raceplezier gewenst !

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Inspirerende motorvrouwen deel 3

Nog een vrouw met “ballen” aan haar lijf is "The motolady", Alicia Mariah Elfving.

Haar levensmoto (in dit geval heeft “moto” meerdere betekenissen) maakt alles duidelijk:

 “BECAUSE LADIES WERE BORN TO RIDE”

Ze zocht een platform om haar verzameling foto’s van motorrijdende vrouwen vorm te geven. Ondertussen heeft ze een volledige website met blog.
En geeft toe... foto's van vrouwen op de motor... het blijft toch veel mensen aanspreken :-)

Alicia knutselt zelf ook heel intensief aan allerhande motors en toont de vorderingen en avonturen die ze hier mee voorheeft.
Ik ben er stiekem bijzonder jaloers op, prachtig om te zien hoe zij die dingen klaarspeelt, hoe handig ze is!

Ze heeft ook een shop waar je motor gerelateerde spullen kan aanschaffen.

Foto’s van motorrijdende vrouwen blijft haar inspireren door alles heen, hierover post ze regelmatig… 

Op Facebook wordt ze zelfs gevolgd door meer dan 100 000 mensen…

Alvast veel lees- en kijkplezier op haar platforms…

http://themotolady.com/

https://www.facebook.com/motolady

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog “because ladies were born to ride” ;-)

Inspirerende motorvrouwen deel 2

Vrouwen die inspireren… het geeft mij zin in het leven… en al zeker als deze vrouwen ook nog op de één of andere manier met de motor verbonden zijn.

Deze keer wil ik graag 2 vrouwen van eigen bodem in de kijker zetten, Trui Hanoulle en Gaea Schoeters.

Beide vrouwen hebben al verschillende grote en kleinere motorreizen achter de kiezen zitten.

Waaronder een grote reis in 2007 richting Iran, 7 maanden onderweg, in het spoor van Annemarie Schwarzenbach en Ella Maillart. Deze twee dames reden in 1939 naar Afghanistan (met een auto).

Trui en Gaea passeerden op deze reis onder andere Turkije, Iran, Centraal-Azië (Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzijikistan, Kirgizstan) en Arabië.

Hun volledige route kan je op de kaart hieronder bekijken, de route van Annemarie en Ella uit 1939 staat er ook bij op.

© Trui Hanoulle

Zij hebben hun avonturen in woord (Gaea) en beeld (Trui) samengebracht in een boek.

Deze dames nemen je mee door alle landen (waarvan 9 moslimlanden), ze vertellen al hun avonturen en ontmoetingen in geuren en kleuren, het boek vraagt om in 1 keer uitgelezen te worden.

Als je de kans krijgt moet je zeker maar eens een lezing van hen bijwonen. Altijd fijn om hun avonturen live te horen vertellen en te zien hoe ze hier op elkaar inspelen.

Naar ik vernomen heb is het boek niet meer verkrijgbaar in de papieren versie, maar wel digitaal (voor de e-reader/tablet gebruikers onder ons).

Beide vrouwen hebben een gezonde dosis lef, de goesting om hier aan te beginnen en deze microbe op vele andere over te dragen. En dankzij de boeiende schrijfstijl van Gaea en de mooie foto’s van beiden kan je mee genieten van hun verhaal !

Ik hoop dat ze nog vele mooie motorreizen mogen maken en dat ze hier maar uitgebreid verslag blijven brengen zodat we achteraf mee kunnen genieten !

Volgens mij echt de moeite om beide vrouwen verder op te volgen…

Gaea Schoeters, schrijfster en journaliste…

http://www.gaeaschoeters.be/

© Gaea Schoeters

Trui Hanoulle, grafisch vormgeefster en fotograaf…

http://www.truihanoulle.be/

© Trui Hanoulle

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Inspirerende motorvrouwen deel 1

In de huidige maatschappij is het niet meer zo vreemd om een vrouw op de motor te zien.

Hoewel we nog altijd sterk ondervertegenwoordigd zijn, kijken de mensen er niet meer zo van op.

In het straatbeeld vallen we niet meteen op, tenzij we een roze motorjas aanhebben of indien je wat kleiner en fijner van gestalte bent. Als motorrijdende vrouw probeer ik de vrouwen er wel steeds uit te halen.

Maar er zijn vrouwen die er op een andere manier tussenuit springen, die “iets” in hun leven combineren met het motorrijden.

Zo ook Lois Pryce, zij reed in 2003 een eerste reis van het meest noordelijke punt in Alaska naar het meest zuidelijke punt in Argentinië.

Een tweede trip in 2006 ging van Londen naar Kaapstad door het Afrikaanse continent.

          

Beide reizen heeft ze solo gereden, onderweg af en toe vergezeld van diverse personages.

De avonturen tijdens deze reizen heeft ze telkens in een boek gegoten:

·         Het eerste boek “Lois on the loose” (Nederlandse vertaling : Lois onderweg)

·         Het tweede boek “red tape and white knuckles” (tot nu toe enkel in het Engels   te verkrijgen volgens mij)

De boeken zijn in vlotte taal geschreven, al haar avonturen worden op een vrolijke manier uit de doeken gedaan en lezen als een trein.

Zelf is ze pas op haar 28^ste beginnen met motorrijden (geboren in 1973), en de eerste grote reis heeft ze een jaar later al aangevat.

Voor mij persoonlijk is Lois een vrouw waar ik naar op kijk. Gewoon al het idee om solo zo een grote trip te doen is fantastisch en daarbij mooi meegenomen dat ze van het vrouwelijke geslacht is.

Zowel alle voorbereidingen als het effectieve vertrek en het verloop van de reis heb ik met glinsteroogjes gelezen. Niet dat ik meteen zo een grote reis plan met de motor, maar het kan zeker een aanleiding zijn om een mooie trip te plannen.

Je kan meer info over haar vinden op haar website :

http://www.loisontheloose.com/

En laat het zeker niet na om haar boeken te lezen, laat je in vuur en vlam zetten om de wereld te verkennen op haar eigengereide Lois manier :-)

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

Daar is de lente, daar is de zon...

Een hele week wordt het weerbericht kort opgevolgd want… ze voorspellen het eerste lenteweer dit weekend.

Zowel zaterdag als zondag zon en aangename temperaturen.

In veel motorhoofden worden de plannen gesmeed om dit weekend te gaan rijden, alleen of in groep.

Zaterdag werden de eerste motorrijders gespot, de groepjes motors die klaar stonden om aan de eerste ritten te beginnen stonden her en der door het dorp verspreid.

Hoe zalig is het niet om de eerste lentezon door je open vizier op je gezicht te mogen voelen, wat mij betreft liefst in gezelschap om onderweg een terrasje te doen en met opgeladen batterijen op het einde van de dag naar huis te keren.

Voor het eerst sinds mijn motorjaren heb ik door omstandigheden mijn motor deze winter in de garage moeten stallen.

Normaal gezien rij ik winter en zomer waardoor die eerste lentekriebels en de goesting om op de eerste zonnige zondag te gaan rijden iets minder groot is dan de gemiddelde zomerrijder.

De voorbije jaren werden die eerste lentezondagen een beetje gemeden om niet de hele dag met voeten en handen naar elke voorbijrijdende motor te gaan zwaaien.

Maar dit jaar, door de noodgedwongen winterstop, beleefde ik de zalige lentekriebels en de drang op mijn motor te stappen bij het voelen van die eerste voorzichtige zonnestralen.

Zaterdag de hele dag in de weer met en voor de kinderen, maar zondag had ik daar zeker tijd voor. Joepie, mijn hartje slaagt spontaan een paar slagen over en de vrolijke adrenaline wordt rondgepompt.

Al eens her en der rond gehoord wie er eventueel bereid was om dit weekend samen mee de baan op te gaan, routes werden al eens overdacht, opgezocht en uitgebreider bekeken.

Plannen gesmeed, de kleding uit de kast gehaald, de helm alvast opgepoetst.

Tot zaterdagavond… het pijnlijke besef…

Mijn motorverzekering is nog niet terug in bedrijf gesteld… helaas… voor mij geen motorritje deze zondag...

De voorbije jaren is de motor steeds permanent verzekerd geweest, en het was dan ook nooit een probleem om eender wanneer de motor te nemen.

Ach, we blijven het positief bekijken, de auto heeft hier zijn voordeel uitgehaald, die is zondag van onder tot boven en van binnen tot buiten helemaal gepoetst, kwestie van mijn vrijgekomen uren toch nuttig te besteden…

Ik weet alvast wat te doen deze week… de website van de verzekeringsmakelaar nakijken op openingsuren en daar eens passeren om de verzekering in orde te maken.

Maar wees gerust, de eerstvolgende zonnige lentedag zal je me met mijn “verzekerde” motor de baan zien opgaan :-)

Laat de zon en de lente maar komen, de rijkriebels zijn er al en de motor bijna!

Een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog ;-)

"De" motorvrouw

Wie of wat is “de” motorvrouw…

Er bestaan meerdere grote clichébeelden, één er van is de ultravrouwelijke sexy motorrijdster, die in strak leren pak (aan de verbeelding overlatend wat er zich onder dat heerlijke pak bevindt) op hoge hakken de meest sportieve motor opstapt en langsrijdt in menig mannen- en/of vrouwenhoofd.

Een andere is het mannelijkere type, de vrouw gehuld in een mannenmotorpak, een niets aan de verbeelding overlatend oversized pak, een stevige harley onder de poep en stoere mannenpraat weerklinkend uit die vrouwenmond.

Op deze beide clichés heb ik niets op tegen maar de meeste motorvrouwen hangen daar helemaal middenin.

De motorvrouwen die ik tot mijn (h)eerlijke vriendenkring mag rekenen variëren tussen deze beide uitersten. Zowel op de motor als naast de motor de meest uiteenlopende madammen.

Van choppers naar de naked bikes over de allroad motoren tot de geweldige sportieve racemachines. Naast de motor gaat het van de zorgende verpleegsters over fotografen, jeugdwerksters, leerkrachten, kledingverkoopsters tot de stoere metaalbewerksters met hobby’s die gaan van naaien, over juwelen ontwerpen, alpinisme en sleutelen aan motoren. Van huisvrouwen met kinderen over werkende mama’s tot de koppels en alleenstaande vrouwen. Van hetero over bi naar lesbisch.

En er is in dit verhaal één ding dat ons bindt… de passie van het motorrijden.

Over alle grenzen heen, deze verbondenheid is zo sterk, er wordt hier niet smalend gedaan over types motor, over lelijke of mooie motorpakken, over hoe snel een motor wel kan of welke stunts er al dan niet uitgehaald worden. We zijn allemaal vrouw en we rijden allemaal met de motor, iedere persoonlijkheid wordt sterk gerespecteerd hoe verschillend ze ook mogen zijn.

Het is gewoon bijzonder fijn om te genieten van onze ronkende machines, in welke hoedanigheid dan ook.

We stappen allemaal de motor op in de voor ons meest passende pakken, de ene al wat rozer en gebloemder dan de andere. Van een strak zwart leren pak tot een, met fluo versierd cordurapak. een vleugje oogmake-up, een mooi oorbelleke, een haarrekkertje in onze jaszak om onze haren tijdens de stops terug vast te binden of een tubeke gel om de korte lokken weer in het gelid te krijgen. Van felgekleurde helmen tot de mat zwarte versies,van  getinte viziers tot de heldere versies.

Ik heb vrouwen ontmoet die het liefste alleen de wereld rondtoeren, te beginnen in ons Belgenlandje, maar ook vrouwen die de zonnige zondagen afwachten om in groep te kunnen rijden.

Vrouwen die weer en wind trotseren en die het hele jaar door op de motor kruipen en trachten om zo veel mogelijk met de motor te bereiken, zomer en winter.

Vrouwen die enkel bij de start van het lenteseizoen op de motor stappen en de zondagse uitstapjes als ultieme beleving centraal laten staan tot in de vroege herfst hun machine terug verzekeringsloos naar de garage verbannen.

Vrouwen die na elke rit hun motor tot in de details proper maken en vrouwen die een jaar lang de sporen van hun ritjes laten hangen.

Vrouwen die zich bij motorvrouwenclubs aansluiten tot vrouwen die niet in motorverenigingen passen.

En de leeftijd van al deze vrouwen… dat varieert van 18 tot 99… Het zijn heus niet alleen de 40-plussers die de motor (her)ontdekken.

Er bestaat dus niet zoiets als “de” motorvrouw, ieder heeft haar reden om met haar motor op haar manier te genieten…

Wie ben ik binnen deze uitgebreide waaier aan motorvrouwen…

Ik ben een motorrijdende mama, halverwege de dertig, gepassioneerd rijdster, winter en zomer. Steeds het gevoel van “vrijheid” herbeleven dat motorrijden met zich meebrengt. Rijdend op een allroad motor, genietend van alles wat er op mijn pad kruist. Dit kan gaan van een georganiseerde motoruitstap, woon-werkverkeer, opgaande en ondergaande zonnen, door het lot geïnspireerde toeren en toertjes doorspekt van koffiestops en hilarische vrouwen, recht op het doel af of soms hopeloos verkeerd rijdend. Geen leren motorpak maar een stevig cordura vrouwenpak, een streepje oogpotlood en wat mascara en stiekem genietend van de verwondering die de toevallige passant soms met zich meebrengt. De keuze om met de motor te rijden is voor mij zeer persoonlijk, er is dan bijvoorbeeld ook niemand in mijn familie die mij deze microbe heeft kunnen aanpraten, het gevoel zat al jaren diep van binnen te borrelen… de uitdaging… het zat er in en het moest er uit… Heerlijk om je dromen te kunnen verwezenlijken en ook te beseffen dat het een echte droom is die uitkwam.

Ik geniet van elke motorvrouw in mijn leven, vriendinnen voor het leven, gebonden door dezelfde passie… de motor!

Ik hoop dat deze blog een glimlach kan toveren in het dagelijkse leven en een bron aan inspiratie kan zijn.  Gewoon mee genieten van het “creatief” motorrijden.

Alvast dankjewel aan al deze vrouwen, zowel de avontuurlijke als de minder avontuurlijke, om te zijn wie je bent en te doen wat je graag doet! 
Jullie zijn mijn persoonlijke bron van inspiratie!

Hierbij een stevige motorgroet met een vrouwelijke knipoog                                                         vanwege “een” motorvrouw ;-)